Room1: ฮิกาชิ เคย์สุเกะxนายะ ทาเครุ อินเทอร์วิว3/6 【ห้องพักผ่อนของพวกเรา】
เรามาพูดคุยเกี่ยวกับ “คาเฟ่แมว” งานพิเศษที่ทนจังอยากจะลองทำกันค่ะ
ทนจัง “หลังจากที่รู้ว่ารุ่นเดียวกันก็เลยสนิทกันล่ะ”
ทนจัง “ครั้งนี้ได้เป็น “พนักงานในคาเฟ่แมว”ที่เป็นความฝันของฉันล่ะ สุดยอดไปเลยเนอะ! น่ารักมากเลย”
ทาเคะจัง “แมวเนี่ย…แค่เห็นก็รู้สึกสงบแล้วเนอะ แบบว่าทำให้ใจเย็นลงน่ะ…”
ทนจัง “เข้าใจเลย คือไม่ต้องทำอะไรเลยต่างกับสุนัขอ่ะ แค่มองแมวเล่นพลางคิดในใจว่า อืมอืม แค่นั้นก็พอแล้ว”
ทาเคะจัง “ใช่ๆ เรียกว่าเป็นครอบครัวมากกว่าสัตว์เลี้ยงล่ะเนอะ”
ทนจัง “ถ้าทาเครุทำงานในคาเฟ่แมวจะเป็นพนักงานแบบไหนกันนะ?”
ทาเคะจัง “ก่อนอื่นก็คงให้ความสำคัญกับแมวมากกว่าลูกค้าอ่ะ ฮ่าๆๆ คงจะอ้อนแมวไปแล้วก็เล่นกับลูกค้าไปล่ะนะ”
ทนจัง “เย็นชามากอ่ะ ฮ่าๆๆๆ จะว่าไปตอนที่เจอทาเครุก็มีความรู้สึกว่าเย็นชาอยู่เหมือนกันเนอะ?”
ทาเคะจัง “จริงอ่ะ? อาจเป็นเพราะว่าฉันค่อนข้างที่จะเข้ากับคนแปลกหน้าได้ยากก็ได้ ว่าแต่นายจำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้ด้วยเหรอ?”
ทนจัง “เอ….. เจอเมื่อไหร่นะ?”
ทาเคะจัง “จำไม่ได้นี่นา! ฮ่าๆๆ ก็ตอนที่ฉันไปดูทนจังแสดงเรื่อง 『薄桜鬼』ไงล่ะ จำได้ว่าตอนดูบุไตก็คิดนะว่าตัวใหญ่จังน้า พอไปทักทายที่ห้องแต่งตัว แล้วได้เห็นใกล้ๆนี่แบบ “สูงจัง!” ตกใจมากเลย”
ทนจัง “อ๋อ ใช่ๆ! หลังจากนั้นพอรู้ว่าอายุเท่ากันก็สนิทกันเลยเนอะ ว่าแต่กะแล้วว่าภาพลักษณ์แรกที่จำฉันได้ก็คือส่วนสูงอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ทาเคะจัง “ส่วนสูงอย่างเดียวเลย แต่ก็เหมือนกับที่ทนจังพูดว่าพอรู้ว่าอายุเท่ากันแล้วก็มีความรู้สึกว่าสนิทกันขึ้นมาทันทีเลยเนอะ”
ทนจัง “ก็เพราะไม่ค่อยมีคนอายุเท่ากันเลยนี่นา”
ทาเคะจัง “ใช่ๆ เพราะงั้นทนจังก็เลยมีจุดที่เหมือนกับเป็นที่พึ่งในใจฉันล่ะ ฮ่าๆๆ”
ทาเคะจัง “แล้วสิ่งที่ทนจังจำฉันได้ในครั้งแรกที่เห็นคืออะไรหรอ?”
ทนจัง “เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ฉันจำได้มาจนถึงตอนนี้เลยล่ะ…”
ทาเคะจัง “เอ๋ อะไรเหรอ อะไร อยากรู้อ่ะ!”
ทนจัง “ตอนนั้นที่ฉันมองทาเครุ เห็นจดบันทึกเกี่ยวกับบทที่ตัวเองเล่นอยู่ พอเห็นแบบนั้นก็เลยคิดว่าเป็นคนที่เอาจริงเอาจังจังเลยนะ”
ทาเคะจัง “โทดนะ ฉันไม่เห็นจำได้เลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ทนจัง “จำไม่ได้เหรอ! คอมเมนต์ของฉันโคตรสูญเปล่าเลยนะเนี่ย!”
ทาเคะจัง “แต่ฉันเองก็มีเรื่องเกี่ยวกับทนจังที่จำได้เหมือนกันนะ”
ทนจัง “แล้ว…อะไรล่ะคราวนี้ ฮ่าๆๆๆ”
ทาเคะจัง “ตอน『薄桜鬼』原田左之助 篇 ที่ฉันกำลังท้อ นายเข้ามาตีหัวฉันปุปุโดยที่ไม่พูดอะไรใช่มั้ยล่ะ ตอนนัั้นน่ะฉันคิดว่า “อะไรกันเนี่ย ใจดีมากไปแล้ว!” อ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ทนจัง “เพราะตอนนั้นฉันรู้ว่าทาเคะจังจะต้องกำลังกังวลอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ ก็เลยไม่อยากให้อยู่คนเดียวน่ะ”
ทาเคะจัง “ที่ทนจังตีหัวปุปุนั่นน่ะไร้เทียงทานจริงๆน้าー ถึงบางครั้งที่ฉันไม่ได้กำลังรู้สึกแย่อะไรก็มาตีหัวปุปุแล้วฉันแบบ “เอ๊ะ!เมื่อกี๊ทำอะไรอ่ะ!?” ก็เถอะ ฮ่าๆๆ”
ทนจัง “ก็จริงนะที่พอทำตอนปกติแล้วมันไม่มีความหมายอะไรพิเศษน่ะ”
ทาเคะจัง “แต่ก็ทำกับทุกคนใช่มั้ยล่ะ”
ทนจัง “ก็มีโอบไหล่บ้างนะ มันเหมือนเป็นนิสัยไปแล้ว”
ทาเคะจัง ” 「ไม่ใช่ฉันคนเดียวสินะเนี่ย!?」「เข้าใจล๊ะ โทดทีนะ」”
ทนจัง “ทำไมรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนเจ้าชู้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ทาเคะจัง “ก็ดีแล้วนี่ ถึงอย่างนั้นฉันก็ชอบทนจังนะ…！”
ทนจัง “เดี๋ยวๆ อะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ”
-รบกวนเปิด “หนึ่งคำถามหนึ่งคำตอบของทั้งสอง” ที่เขียนเอาไว้ก่อนหน้านี้ด้วยค่ะ
ทนจัง “โอ้ ดีเลย! อยากรู้ว่าเขียนอะไรลงไปอ่ะ”
ทาเคะจัง “งั้น เปิดเลยเถอะ”
–สำหรับทนซังแล้ว นายะซังมีอิมเมจเป็นคนที่อดทน?
ทนจัง “ทาเครุเป็นคนที่อดทนมากจริงๆล่ะ ทั้งตอนบุไต『刀剣乱舞』เองก็สามารถเตรียมตัวมาอย่างดี สุดยอดมาก อย่างฉากต่อสู้ที่เพิ่งจะซ้อมครั้งแรกนั้นไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถถือดาบด้วยมือซ้ายได้อย่างปกติเลย ปกติทำไม่ได้หรอกนะ”
ทาเคะจัง “เอ๊ะ งั้นหรอ?”
ทนจัง “ใช่น่ะสิ แต่ปกติแล้วก็จะมองไม่ห็นความพยายามที่ว่านั้นหรอกเนอะ แต่ฉันคิดว่าส่วนแบบนั้นก็ดีนะ”
ทาเคะจัง “ขอบใจนะ ฮ่าๆๆๆ ฉันชอบความใจดีของทนจังมากเลยแหล่ะ ตอนที่พูดถึงเรื่องมาตีหัวปุปุนั่นก็ด้วยนะ”
ทนจัง “ชักจะเขินแล้ว ไปข้อถัดไปเลยเถอะ ต่อไป!”
–นายะซังบอกว่าอยากได้ส่วนสูงกับเสียงของทนซัง
ทาเคะจัง “ร้องเพลงก็เก่ง ตัวก็สูงอ่ะ อยากจะลองใช้ชีวิตแบบทนจังสักวันนึงก็ดี”
ทนจัง “ก่อนอื่นนะ นี่ไม่ได้ขอแค่อย่างเดียวแล้ว มันสองอย่างแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ทาเคะจัง “อ๊ะ จริงด้วย ฮ่าๆๆ แต่อยากจะลองร้องคาราโอเกะเพื่อผู้หญิงที่ชอบบ้างอ่า ฮ่าๆๆ แล้วก็อยากจะเปิดไลฟ์ตามถนนบ้างน้า แล้วทนจังนี่อยากจะรู้เรื่องที่ฉันไม่ถนัดหรอ?”
ทนจัง “ใช่ ฉันน่ะไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยล่ะ จนถึงตอนนี้อย่างเวลายืนบนเวทีก็ยังตื่นเต้น หัวใจนี่แทบจะระเบิดออกมาทุกครั้งเลย”
ทาเคะจัง “ไม่น่าเชื่อ!”
ทนจัง “ฉันกลัวการตอบสนองของคนดูน่ะ! ฮ่าๆๆ เพราะงั้นก็เลยคิดว่าทาเครุเองก็จะมีเรื่องที่ไม่ถนัดมั้ยนะ”
ทาเคะจัง “ฉันเป็นคนที่ไม่ว่าอะไรก็ถนัดหมดอ่ะ เลยไม่ค่อยมีเรื่องที่ไม่ถนัดหรอกมั้ง”
ทนจัง “ครับ คำตอบชัดเลย! ทาเครุซังไม่มีเรื่องที่ไม่ถนัดครับ!”
ทาเคะจัง “หยุดวิธีการพูดแบบนั้นเลยนะ ฮ่าๆๆๆ”
ทนจัง “สมกับที่เป็นทาเครุซัง! เรื่องนี้ต้องไม่โดนเขียนลงบทบทความแน่เลยล่ะ”
ทาเคะจัง “หยุดเลย ฮ่าๆๆ ไปข้อต่อไปเถอะ!”
–เริ่มที่นายะซัง กับเรื่อง “Perfecton”?
ทาเคะจัง “ทนจังเพอร์เฟกต์มากจริงๆนะ ผมรู้สึกว่าทนจังเก่งนะ แต่ทำไมถึงไม่มั่นใจตัวเองอ่ะ?”
ทนจัง “ไม่หรอก เพราะเป็นNaiveฮิกาชิไง พอมันไม่สมบูรณ์แบบก็จะไม่ยอมรับมัน เป็นประเภทที่พอมีอะไรผิดพลาดเล็กๆน้อยๆก็จะแบบว่า “ฉันเนี่ยใช้ไม่ได้อีกแล้ว” ทำนองนั้น”
ทาเคะจัง “Naiveฮิกาชิเนี่ยใครอ่ะนั่น ฮ่าๆๆๆ อิมเมจชองผมที่ที่ทนจังมองเป็น…”ขยันขันแข็ง” เหรอ”
ทนจัง “อื้ม เมื่อตะกี๊ก็พูดถึงเรื่องเป็นคนอดทนไปแล้ว แต่พูดให้ถูกคงจะเป็นคนที่ชอบมุ่งไปข้างหน้ามากกว่า ในส่วนนี้ฉันก็อยากจะเอาเป็นตัวอย่างล่ะ”
ゆきの™★彡BLOG 